اعدامی دیگر، حمله ای دیگر به ارزش های آمریکایی – ایندیانا اجازه نمی دهد مطبوعات در هنگام کشتار دولت حضور داشته باشند | آستین صراط | حکم

در 18 دسامبر، ایندیانا امیدها برای بازگشت به تجارت اعدام در آن تاریخ، آن را قصد دارد جوزف کورکوران را به دلیل قتل چهار نفر در سال 1997 به قتل برسانداز جمله برادرش.

کورکوران است یکی از هشت مرد محکوم به اعدام ایندیانا – همچنین به نام “X Row”. بقیه شامل یک زند، است که “پس از ا،اج دو همکارش را با چاقو زد”، دیگری که “یک افسر پلیس را به ضرب گلوله کشت و کشت” و دو نفر که هر کدام “چند کودک” را کشتند.

وکلای کورکوران به دنبال توقف اعدام هستند زیرا مدت هاست که از یک بیماری رو، جدی رنج می برد. همانطور که آنها توضیح می دهند، او “نمی تواند بین واقعیت و توهمات و توهماتش تمایز قائل شود – هذیان های او واقعیت او هستند.”

آ،ین باری که ،ت اعدام کرد بود در سال 2009، زم، که متیو رینک، به دلیل قتل همسر، برادر و خواهر شوهرش اعدام شد. از آن زمان، ایندیانا نتوانسته است داروهای مورد نیاز برای پروتکل تزریق کشنده خود را به دست آورد.

در ژوئن، فرماندار جمهوری خواه کوین هولکامب اعلام کرد که پس از «سال‌ها تلاش»، ،ت به پنتوباربیتال آرام‌بخش دست یافته بود کشورهای دیگر از مجازات اعدام در اعدام استفاده می کنند. شعبه ABC در ایندیاناپولیس گزارش شده است که دستورالعمل اجرای ایالتی مست،م استفاده از “چهار سرنگ پنتوباربیتال حاوی 1.25 گرم در هر …” است. اشاره می کند که «[t]دوزهای ا،یک پنتوباربیتال تقریباً 1 گرم در بیشتر بزرگسالان رخ می دهد و مرگ بین دو تا 10 گرم رخ می دهد.

در زم، که هولکامب اعلامیه خود را اعلام کرد، دادستان کل تاد روکیتا گفت که از دادگاه عالی ایالت می خواهد که تاریخ اعدام کورکوران را تعیین کند. این کار را در 10 سپتامبر انجام داد.

اگر کورکوران کشته شود، تحت شرایطی غیرعادی و نگران کننده خواهد بود. طبق قانون ایندیانا، هیچ خبرنگار یا نماینده رسانه ای وجود ندارد زم، که ،ت اعدام او را انجام دهد حضور خواهد داشت.

چنین ممنوعیتی حمله ای به متمم اول و ارزش هایی است که در آن گنجانده شده است.

در نقش پروفسور حقوق کرنل، جان بلوم استدلال می کندمجازات اعدام «شدیدترین مجازاتی است که جامعه در هر پرونده جنایی اتخاذ می کند. و اگر می‌خواهید مردم به اجرای عدالت اعتماد کنند، به نظر من می‌خواهید که وقتی (،ت) شدیدترین اقدام خود را انجام می‌دهد، شفافیت در بالاترین حد خود باشد.»

بلوم رسانه‌ها را «اعضای بی‌طرف مردم» می‌خواند که می‌توانند اتفاقات حین اعدام را مشاهده و گزارش کنند. او استدلال می‌کند که حضور آن به‌ویژه مهم است «اگر یک اعدام ناموفق باشد» یا اگر اختلافی در مورد آنچه اتفاق افتاده وجود داشته باشد.

رابین ماهر، مدیر اجرایی مرکز اطلاع رس، مجازات اعدام (DPIC)، احساسات بلوم را تکرار می کند. ماهر می‌گوید: «از آنجایی که اجرای حکم یک وظیفه رسمی ،تی است که از منابع و وجوه مالیات دهندگان استفاده می‌کند، این فرآیند مست،م شفافیت و پاسخگویی کامل توسط مقامات ،تی است.»

قو،ن محرمانه، مانند قانون ایندیانا، که «جلوگیری از حضور شاهدان رسانه‌ها در اعدام‌ها، مغایر با اصول دموکراتیک است که اعتماد عمومی را تقویت می‌کند، صداقت را تضمین می‌کند، و از سوء استفاده و نفوذ ،ت جلوگیری می‌کند».

در 22 نوامبر، DPIC گزارشی صادر کرد در مورد دسترسی رسانه ها به اعدام ها، که نشان می دهد ممنوعیت ایندیانا از رسانه ها یا شاهدان رو،مه نگار چقدر غیرعادی است. وایومینگ تنها ایالت دیگری است که ممنوعیت مشابهی دارد.

DPIC می‌گوید: «سیاست‌های رسانه‌ای در تعداد رو،مه‌نگاران مجاز به حضور در یک اعدام بسیار متفاوت است. این عدد از صفر در ایندیانا و وایومینگ تا 12 در فلوریدا متغیر است.

علاوه بر این، نه سال پیش، کیت رپ، دانشجوی حقوق در کالج حقوق می سی سی پی، قرار دادن ایندیانا در گروهی متشکل از پنج ایالت (دیگر ک،ادو، جورجیا، تگزاس و وایومینگ) با آنچه که او «خصوصی‌ترین» اعدام‌ها نامید. هر یک از این ایالت‌ها یا خبرنگاران را ممنوع می‌کنند یا آنچه که «شاهدان محترم» نامیده می‌شوند.

رپ چهار ایالت (فلوریدا، می‌سی‌سی‌پی، پنسیلو،ا و داکوتای ج،ی) را «کمترین خصوصی‌سازی‌شده» نامید، زیرا صراحتاً هم رسانه‌ها و هم دیگر شاهدان عمومی را در صورت اجرای اعدام در نظر می‌گیرند.

اما، همانطور که DPIC اشاره می کند، «برخی ایالت ها، از جمله آلاباما، که در سال جاری کشور را در اعدام ها رهبری می کند، اجازه دسترسی رسانه ها را تنها با صلاحدید و، اصلاحات می دهند. ایالت ها در مورد اینکه آیا DOC رو،مه نگاران فردی را انتخاب می کند یا اینکه آیا رسانه های تعیین شده مجاز به انتخاب رو،مه نگار، هستند که شرکت خواهند کرد، متفاوت هستند.

بسیاری از ایالت های مجازات اعدام «به نظر می رسد به صلاحدید مقامات اصلاحی تکیه می کنند و به ایالت ها اجازه می دهند بدون اطلاع قبلی دسترسی به رسانه ها را محدود کنند. بسیاری از ایالت‌ها همچنین محدودیت‌های بیشتری را برای دسترسی به رسانه‌ها اعمال می‌کنند که در سیاست‌های رسمی آنها ذکر نشده است، مانند قطع صدا در حین اعدام یا اجازه دسترسی بصری به زند، تنها پس از درج IV.

علاوه بر این، DPIC می‌گوید: «فقط برخی از ایالت‌ها به طور علنی توضیح می‌دهند که رو،مه‌نگاران چگونه می‌توانند اعدام را مستند کنند. این ایالت ها معمولاً مداد و کاغذی را در اختیار خبرنگاران قرار می دهند تا یادداشت برداری کنند، اما رو،مه نگاران را به طور ی،ان از استفاده از دستگاه های ضبط از جمله دوربین منع می کنند. “

و با نگاهی به وضعیت در طول زمان، راپ مشاهده می‌کند که «تعداد قو،ن ،تی خصوصی‌سازی اعدام‌ها افزایش یافته است و به همین ترتیب، تعداد قو،ن ایالتی که به مخاطبان گسترده‌تری اجازه می‌دهد بین سال‌های 1983 و 2015 کاهش یافته است».

با توجه به محدودیت‌های ایندیانا برای دسترسی رسانه‌ها به اعدام‌هایی مانند اعدام کورکوران، می‌توان پرسید چه ،ی می‌تواند در آن شرکت کند.

قانون ایندیانا مشخص می کند:

فقط افراد زیر می توانند در اجرای اعدام حضور داشته باشند: (1) سرپرست زندان ،تی. (2) شخصی که توسط رئیس زندان ایالتی تعیین می شود و هر کمکی که برای کمک در اعدام ضروری است. (3) پزشک زندان. (4) یک (1) پزشک دیگر. (5) مشاور م،وی محکوم علیه. (6) کشیش زندان. (7) حدا،ر پنج (5) نفر از دوستان یا بستگان محکوم له که از طرف محکوم علیه دعوت می شوند.

[Witnesses may include] حدا،ر هشت (8) از اعضای زیر از خانواده مقتول که حداقل هجده (18) سال سن داشته باشند: (الف) همسر قرب،. (ب) یک (1) یا بیشتر از فرزندان قرب،. ج) یک (1) یا بیشتر از والدین قرب،. (د) یک (1) یا بیشتر از پدربزرگ و مادربزرگ قرب،. (ه) یک (1) یا بیشتر از خواهر و برادر قرب،.

و «اگر بیش از یک (1) قرب، وجود داشته باشد، حدا،ر هشت (8) نفر که از اعضای خانواده قرب،ان هستند، نمی توانند در اعدام حضور داشته باشند. این اداره تعیین می کند که چه افرادی می توانند حضور داشته باشند.

بنابراین، اگر ایندیانا به نقشه خود برای مرگ کورکوران عمل کند، چشمان بسیاری به او خواهد بود. اما هر یک از حاضران سوگیری ها و احساسات خود را در عمل شهادت خود به ارمغان می آورند.

همانطور که در سال 2017 به کریستین ساینس م،تور گفتم“نقش شاهد، نقشی پیچیده و متناقض است.” من استدلال کردم که یک اعدام برای هر شاهدی دراماتیک و آسیب زا است، اما در واقع فقط یک چرخ دنده در دستگاه بوروکراتیک است. بله، [bearing witness] مفهوم کلامی مهمی دارد، اما آنها همچنین دعوت می شوند تا چیزی را ببینند که لازم است دیده شود. اینطور نیست که شاهدان مسئول باشند.»

برای رو،مه نگاران زم، که در یک اعدام حضور دارند، مشکل کمتری نیست. اما پیچیده باشند یا نباشند، آنها یک پایه ضروری برای همه ما هستند.

همانطور که DPIC توضیح می دهد، «دسترسی بدون مانع رسانه ها به اعدام ها بسیار مهم است زیرا رسانه ها آنچه را که مردم نمی توانند مشاهده می کنند. ایالت‌ها عموماً شهروندان را از حضور در مراسم اعدام منع می‌کنند، بنابراین رسانه‌ها به ناظر عمومی تبدیل می‌شوند و اطلاعات مهمی در مورد نحوه پیروی ،ت از قانون و استفاده از بودجه مالیات دهندگان ارائه می‌دهند.»

هنگامی که مانند ایندیانا، رو،مه نگاران حضور ندارند، اعدام ها با حق آگاهی عمومی ناسازگار است. برخلاف دیگر، که در یک اعدام حضور داشتند، رو،مه نگاران آنجا هستند تا گزارش مفصلی از کارهایی که ،ت وقتی به نام ما می کشد به ما ارائه دهند.