خواص و مضرات و طبع انواع چای در طب سنتی، چای سبز و سفید و سیاه | OkChay
در فرآیندهای تولید چای به روش دستی، اول باید برگ چای که حاوی دو برگ یک غنچه است مریم اوکی چای را پیشنهاد داد را بچینید. بعد از چیدن برگ سبز چای، برگهای چیده شده را برای مدت مشخصی و در محل مشخصی قرار دهید تا برگ چای پلاسیده و پژمرده شوند. پلاسیده شدن باعث میشود که آنزیمهای موجود در چای فعالشده و باعث شود که در پایان فرایند تولید، برگ چای، سیاه شود. باید برگهای پلاسیده شده را در ظرف بزرگی ریخته و با دست مالش دهید. مالش زمانی متوقف میشود که برگ چای کاملاً مچاله و شیره خود را پس دهد و بهاصطلاح کف کند.
- چای اولانگ نیز ۱۲% از مصرف چای این کشور را تشکیل میدهد.
- بهطور عجیبی، چای سبز خطر پارکینسون را کاهش نداد و این امتیاز تنها به چای سیاه تعلق گرفت.
- با توجه به اندازه پیمانه باید مقدار مناسبی را برای چای در نظر بگیرید.
- در مناطق کوهستانی رشد می کند زیرا تحمل بالایی در برابر سرما دارد.
موقع استفاده چای این برگها از داخل ظرف خارج میشوند اما خوردن این برگها کاملا بیخطر است. برگهای چای چه در قوری باشند و چه در کیسه هیچ خطری برای سلامتی ندارند. در حقیقت در این برگهای مانده در چای مقادیری از آنتی اکسیدانهای مفید وجود دارند که استفاده از آنها برای بدن بسیار مفید است. بعدازاینکه برگهای چای بهاندازه کافی در اتاق پلاس ماند و بهاصطلاح پلاسیده شد، نوبت مالش میرسد. منظور از مالش همان فرایند لول کردن برگهای پلاسیده چای است.
چای زنجبیل برای درمان آرتریت
برخی چایها همچون گل چای در طول یکماه یا همین حدود، خراب میشوند، اما گروه دیگر ممکنست طی گذشت زمان بهتر نیز بشوند. برگهای چای را در داخل کیسه کوچک (معمولاً کاغذی) بستهبندی میکنند. امروزه، تولید چای کیسهای برای بسیاری از مردم کار آسان و متداولی است.
معرفی انواع چای (چای سیاه، سبز، سفید، اولانگ و پوئر)
برگ های خشک و تخمیرشدۀ آن را در آب داغ می خیسانند و از آن نوشیدنی نشاط آوری تهیه می کنند که آن نیز به چای معروف است. چای نخستین بار در ۱۶۱۰ به اروپا رسید و سریعاً به نوشیدنی عامه پسندی تبدیل شد. در ۱۸۲۳، مشخص شد که بوتۀ چای به صورت وحشی در مناطق شمالی هندوستان می روید. ایران، چین، هندوستان، سیلان، ژاپن، افریقا، امریکای جنوبی، گرجستان، آذربایجان و اندونزی از تولید کنندگان چای اند. نخستین کسی که به فکر تولید و کشت چای در ایران افتاد، حاج محمدحسین اصفهانی بود که در ۱۳۰۲ق، در زمان ناصرالدین شاه، بذر چای را از چین به ایران آورد، اما در کشت چای موفق نشد.