بایدن درخواست مشکوک و ادعای سلاح های تهاجمی را در دولت اتحادیه تکرار کرد – جاناتان تورلی

شب گذشته، رئیس جمهور جو بایدن دومین سخنر، خود در مورد وضعیت اتحادیه را ایراد کرد. تماشا ، در نقاط دشوار بود. بایدن یک سری اظهارات مشکوک مانند ادعای ایجاد 12 میلیون شغل جدید را مطرح کرد. با توجه به اداره آمار کار (BLS)، بایدن فقط دارد به طور کلی 2.7 میلیون شغل اضافه کرد. با این حال، این اظهارات او در مورد سلاح های تهاجمی بود که برای برخی از ما که قبلاً ادعاهای او را از نظر قانونی و آماری دارای نقص می دانستیم، برجسته بود. ادعاها با تکرار بهبود نیافته اند.

همین خطوط دوباره در آدرس ظاهر شد تقریباً کلمه به کلمه از سخنر، های قبلی مبارزات انتخاباتی:

«سلاح های تهاجمی را یک بار برای همیشه ممنوع کنید.

قبلا انجامش دادیم من مبارزه برای ممنوعیت آنها را در سال 1994 رهبری کردم.

در 10 سالی که ممنوعیت قانونی بود، تیراندازی های دسته جمعی کاهش یافت. پس از اینکه جمهوری خواهان اجازه دادند منقضی شود، تیراندازی های دسته جمعی سه برابر شد.

بیایید کار را تمام کنیم و دوباره سلاح های تهاجمی را ممنوع کنیم.»

من واقعاً دوست دارم “کار را تمام کنم” و رئیس جمهور این ادعای مشکوک را کنار بگذارد. بایدن باز هم منظورش از سلاح های تهاجمی را تعریف نمی کند. او قبلاً اسلحه‌های 9 میلی‌متری را در ممنوعیت پیشنهادی خود گنجانده بود.

اشاره رئیس جمهور به قانون حفاظت از ایمنی عمومی و استفاده از سلاح گرم تفریحی یا ممنوعیت فدرال تسلیحات تهاجمی (AWB) در قانون کنترل جرایم خشونت آمیز و اجرای قانون در سال 1994 است. این قانون ساخت برخی از سلاح های گرم نیمه خودکار را برای استفاده غیرنظامی نیز ممنوع کرده است. به ،وان برخی از خشاب های مهمات با ظرفیت بالا. این ممنوعیت ده ساله توسط رئیس جمهور بیل کلینتون در 13 سپتامبر 1994 امضا شد اما در 13 سپتامبر 2004 منقضی شد.

این قبل از این بود که دیوان عالی تشخیص دهد که متمم دوم، حق فردی برای مالکیت اسلحه را تضمین می کند ناحیه کلمبیا علیه ه، در سال 2008. این قانون تحت متمم دوم در هیچ دعوای مهمی مورد اعتراض قرار نگرفت.

با کنار گذاشتن چالش های قانون اساسی، ادعای واقعی رئیس جمهور به دور از واقعیت است. در واقع، هیچ مدرکی مبنی بر اینکه این ممنوعیت تأثیر قابل توجهی بر خشونت اسلحه داشته باشد وجود ندارد و ا،ر مطالعات تأثیر آن را حتی بر تیراندازی های دسته جمعی زیر سؤال می برند. به نظر می رسد در این دوره کاهش و پس از دوره افزایش داشته است. با این حال، ادعای علت و معلول هرگز به خوبی ثابت نشده است.

پشتیب، از این ادعا می تواند بر اساس الف باشد مطالعه 2019 در مجله تروما و جراحی مراقبت حاد دریافته است که “قتل های مرتبط با تیراندازی دسته جمعی در ایالات متحده در طول سال های ممنوعیت سلاح های تهاجمی فدرال از 1994 تا 2004 کاهش یافته است”. با این حال، نویسندگان گفتند که این کاهش صرفاً «مشاهده‌ای» بوده و این قانون به وضوح دلیل کاهش تیراندازی‌ها و مرگ‌ومیرها نبوده است.

یک مطالعه رند چنین ادعاهایی را پیدا کردبی نتیجه” در حالی که موسسه ملی دادگستری خاطرنشان کرد:

تعدادی از عوامل – از جمله این واقعیت که سلاح‌ها و مجلات ممنوعه به ندرت برای ارتکاب قتل در این کشور استفاده می‌شدند، دسترسی محدود به داده‌ها در مورد سلاح‌ها، سایر اجزای قانون کنترل جرم 1994، و ابتکارات ،تی و محلی اجرا شده در عین حال، چالش هایی را در تشخیص اثرات این ممنوعیت ایجاد کرد.»

حتی واشنگتن پست خاطرنشان کرد بخشی از مشکل این است که ممنوعیت تسلیحات تهاجمی تنها برای 10 سال وجود داشته است و تیراندازی های جمعی نسبتا کمی در سال انجام می شود که ارزیابی کامل تأثیر آن را دشوار می کند. پست فقط می گوید که برخی از مطالعات نشان می دهد که این قانون “موثر” بوده است.

یک مطالعه 2020 منتشر شده در جرم شناسی و سیاست عمومی دریافت که «ممنوعیت سلاح‌های تهاجمی هیچ تأثیر روشنی بر وقوع تیراندازی‌های دسته جمعی یا مرگ قرب،ان تیراندازی دسته‌جمعی ندارد». این مطالعه اشاره کرد که «بیشتر تیراندازی‌های دسته جمعی شامل تفنگ تهاجمی نیست، اما بسیاری از آنها شامل استفاده از تفنگ می‌شوند [large caliber magazines]”

آ مطالعه و، دادگستری 2004 پشتیب، کمی برای این ادعای علت و معلولی یافت.

مشکل آشکار این ادعا این است که تیراندازی دسته جمعی از نظر آماری نادر است. بسیار دشوار است که کاهش را با قانون مرتبط کنیم، به ویژه با فراو، سلاح های موجود و این واقعیت که بسیاری از تیراندازی ها شامل AR-15 یا مدل های مشابه نیستند.

به نظر من وضعیت اتحادیه نباید صرفاً یک سخنر، بی‌،جه باشد. همانطور که اعضا باید خویشتن داری بیشتری از خود نشان دهند، رئیس جمهور نیز باید خویشتنداری نشان دهند.

البته، ما از اقدام ننگین نانسی پلوسی، رئیس جمهور سابق «آزادشده» که سخنر، دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا را پاره کرد، در امان ماندیم. تردید وجود دارد که دموکرات ها از مک کارتی «آزادشده» که سخنر، بایدن را به دلیل اختلاف نظرهای عمیق خود با آن تکه تکه می کند، هیجان زده و حمایت کنند. او این کار را نکرد و به بازگرداندن حیثیت به کرسی و سنت های دهه ها کمک کرد.

اعتراف می‌کنم که در بحث دکور کمی خالص‌تر هستم. کوین مک کارتی را می‌توان دید که کلماتی به زبان می‌آورد و سرش را تکان می‌داد. این یادآور جنجال بر سر قاضی سام آلیتو بود که در پاسخ به رئیس جمهور باراک اوباما اعتراض می کرد. در حالی که در مقایسه با رفتار توهین آمیز سلف او (که سرش را تکان می داد و چشمانش را پشت ترامپ می چرخاند) رنگ پریده بود، از نظر من هنوز نامن، بود. رئیس مجلس نمایندگان کل مجلس نمایندگان – دموکرات و جمهوری خواه – در ایالت اتحادیه را نمایندگی می کند. هر چقدر هم که گاهی سخت باشد، بهتر است رواقی بم،م.

بدترین بخش، فریاد و داد و فریاد اعضای جمهوری خواه بود. آنها به وضوح توسط رئیس جمهور طعمه شدند و کار کرد. همانطور که من دیشب توییت کرد، زم، که دموکرات ها این کار را انجام دادند اشتباه بود و اکنون که جمهوری خواهان این کار را انجام می دهند اشتباه است. در مقطعی، بایدن به دلیل ادعای مجدد اینکه جمهوری‌خواهان می‌خواهند امنیت اجتماعی را کاهش دهند، «دروغگو» خوانده شد (موضعی که ا،ریت قاطع جمهوری‌خواهان بارها آن را رد ،د). بایدن پاسخ داد که نمی‌گویدمن نمی گویم ا،ریت است.هنوز هم ضربه ای ضعیف بود. با این حال، من همچنان از دیدگاه مدرسه قدیمی پیروی می کنم که اعضا باید محترمانه و سکوت کنند. به اعتبار او، مک کارتی دیده شد که به برخی از همکارانش خیره شده و حداقل گاهی به آنها می گوید «شوش».

وضعیت اتحادیه وضعیت سیاست ما را گرفت و خوب نیست. بایدن در حالی که خواستار اتحاد بود، در مورد مسائلی مانند امنیت اجتماعی به مخالفانش شلیک کرد، در حالی که جمهوری خواه، مانند مارجوری تیلور گرین، نماینده جمهوری خواه (رئیس‌جمهور، گا.) فریاد زدند «دروغگو». ما مدنیت و همراه با آن وقار چنین لحظات تاریخی را از دست داده ایم. جو بایدن رئیس جمهور ماست. او سالی یک بار برای این کار در قانون اساسی اجازه ورود به مجلس را دارد. او حق دارد مخاطبی محترم داشته باشد. همچنین از او انتظار می رود که به قول خودش محترمانه و دقیق باشد. او همچنین در آن آزمون مردود شد.

تا زم، که از هر دو حزب و همه رهبران خود مطالبه بیشتری نداشته باشیم، اوضاع در کشور ما تغییر نخواهد کرد. خوشبختانه الان بچه‌هایم بزرگ‌تر شده‌اند، اما همیشه از آنها خواسته بودم به آدرس‌های وضعیت اتحادیه گوش دهند. من از تماشای این منظره بی اعتنایی بین رئیس جمهور و اعضا در شب گذشته ناراحت می شدم. این برخلاف همه چیزهایی است که ما به دنبال القای احترام متقابل و متمدن به آنها بوده ایم.