دانش‌آموزان ویتورث از بازمانده چین مائوئیست صحبت می‌کنند – جاناتان تورلی

دانش‌آموزان به توئیت‌های ون فلیت در مورد تنوع، برابری، و شمول (DEI)، زندگی سیاه‌پوستان مهم است، جامعه LGBTQ و «عدالت زیست‌محیطی» در میان دیگر طرح‌های عدالت اجتماعی اعتراض ،د.

در دانشگاهش بی،ه ماموریتویتورث تعهد عمیق خود را به آزادی بیان در محوطه دانشگاه اعلام می کند: «ویتورث آزادی بیان را برای دانشجویان، کارکنان و اساتید خود تأیید می کند. تعهد ما به بیان آزاد مبتنی بر ایمان ما است… ما عیسی مسیح را به ،وان الگویی برای مشارکت در گفتمان عمومی و کاوش و بیان ایده ها می گیریم.»

اکنون به دانشجوی، که با این اطمینان به دانشگاه آمده‌اند گفته می‌شود که برخی دیدگاه‌ها به سادگی بیش از حد مضر هستند که شنیده نمی‌شوند.

ممکن است لحظه ای آشنا برای ون فلیت از تجربه خودش در انقلاب فرهنگی باشد. در فوریه 1957، مائو سخنر، غافلگیرکننده‌ای با ،وان «در مورد برخورد صحیح با تضادهای بین مردم» صادر کرد که در آن بحث و انتقاد فکری را تشویق کرد.

روشنفکران زیرک بودند و جلو نمی آمدند و مائو را بر آن داشت تا اقداماتی را برای القای سخنر، آنها انجام دهد. زم، که برخی از ارتدو،ی یا فساد حزبی انتقاد ،د، مائو به طور عطف به م،ق این سخنر، را تغییر داد و مخالفان را به دلیل اشاعه افکار مضر سرکوب کرد.

مائو روشنفکران را جمع کرد و به شهروندان گفت که ،ت تنها اجازه می دهد تا “گل های معطر” بحث های سالم را در حالی که “علف های هرز سمی” سرمایه داری مضر را بیرون می کشد. آنچه قابل توجه است این است که لفاظی مائو چقدر به بسیاری از حامیان ضد آزادی بیان امروز در دانشگاه های ما نزدیک است.

مائو اعلام کرد: «کلمات و اعمال باید به اتحاد و نه تفرقه بین مردم ملیت‌های مختلف ما کمک کند. آنها باید برای ساخت سوسیالیستی مفید باشند، نه مضر. آنها باید به تحکیم و نه تضعیف دیکتاتوری دموکراتیک مردم کمک کنند. آنها باید به تحکیم و نه تضعیف سانترالیسم دموکراتیک کمک کنند.»

این تصور که آزادی بیان مضر است اکنون در مؤسسات آموزش عالی ما نفوذ کرده است.

دانشجویان و برخی از اساتید این موضع را حفظ کرده اند که حق دارند ،، را که سخنان مضر دارند ،ت کنند و رو،مه های دانشجویی نظرات مخالف را خارج از حمایت از آزادی بیان اعلام کرده اند. حتی رئیس دانشکده رو،مه‌نگاری کلمبیا، استیو کول، «سلاح‌سازی» آزادی بیان را محکوم کرد.

در دانشگاه واشنگتن و لی، اعضای هیئت علمی طوماری را امضا ،د تا از یک سخنران محافظه کار و هر ،ی که “ایدئولوژی های مضر” داشته باشد، جلوگیری شود.

در دانشگاه اموری، بررسی قانون پیشنهاد انتشار به نویسنده‌ای را که نظریه‌های نژادپرستی سیستمی را زیر سؤال می‌برد، به‌،وان «آزاردهنده و تفرقه‌انگیز غیر ضروری» لغو کرد. سایر دانشجویان اموری از به رسمیت شناختن یک گروه آزادی بیان منع ،د زیرا هیچ حفاظت آشکاری برای جلوگیری از آسیب‌های احتمالی و واقعی که می‌تواند از این بحث‌ها ناشی شود وجود ندارد.[.]”

در ابطال ظالمانه اخیر یک قاضی فدرال توسط دانشجویان حقوق استنفورد، رئیس دانشگاه استنفورد، تیرین اشتاینباخ، قاضی دانکن را به دلیل سخنر، در زم، که نظرات او توسط بسیاری مضر تلقی می شد، محکوم کرد. او پرسید: «حتی در این زمان. و باز هم می پرسم: آیا آبمیوه ارزش آن را دارد؟ بعداً، در حالی که استنفورد مجدداً تعهد خود را به آزادی بیان تأیید کرد، از تنبیه هر یک از دانشجوی، که مانع صحبت دانکن می‌شد، خودداری کرد.

جنیفر روث، استاد دانشگاه ایالتی پورتلند، از لغو قاضی به ،وان یک “تهدید وجودی” برای دانشجویان و حتی آموزش عالی دفاع کرد.

این دیدگاه‌ها به احساس مجوز حتی برای خشونت دامن می‌زند. استاد دانشگاه رود آیلند اریک لومیس از قتل یک معترض محافظه کار دفاع کرد و گفت که در چنین اعمال خشونت آمیزی “هیچ اشتباهی” نمی بیند. در پردیس دانشگاه کالیفرنیا (سانتا باربارا)، اساتید در اطراف استادی تجمع ،د که به طرفداران حامی زندگی حمله فیزیکی کرد و نمایشگر آنها را پاره کرد.

دیدگاه‌های ضد آزادی بیان در دانشگاه‌های ما باعث می‌شود اساتید و دانشجویان بتوانند دیگران را ،ت کنند. زم، که دیدگاه های مخالف برای شنیدن آنها خطرناک تلقی می شوند، نیازی به پاسخگویی نیست.

به عبارت دیگر، دیدگاه‌های محافظه‌کارانه، مذهبی و آزادی‌خواهانه اکنون «علف‌های هرز سمی» هستند که باید از باغ «گل‌های معطر» دیدگاه‌های مورد تأیید در آموزش عالی حذف شوند.

ط،ه آمیز این است که تلاش برای جلوگیری از ناوگان شی ون تنها چیزی است که دانش آموزان باید در مورد خطرات این نوع انقلاب فرهنگی و محدودیت های آزادی بیان بدانند. ما در حال پرورش نسلی از فوبیک های گفتار هستیم که معتقدند حق دارند دیگران را ،ت کنند. از دوران دبستان به آنها گفته می شد که گفتار مضر است و نباید از آنها انتظار داشت که نظراتی را که توهین آمیز می دانند بشنوند. این ،اصر “سمی” اکنون از طریق کدهای گفتاری، لغو کمپین ها و پا،ازی دانشکده ها از استادان محافظه کار یا آزادی خواه از آموزش عالی حذف می شوند. آنچه باقی می ماند بوی «معطر» ارتدو، آکادمیک است.

همه اینها برای سرخ شدن مائو کافی است.